Ik heb Jacques van Mourik natuurlijk meteen opgezocht, maar de werken die ik vind lijken helemaal niet op dit schilderij. Ik kan geloven wat ik wil, zijn naam staat er toch duidelijk onder. Het schilderij is aangeboden op de afgelopen veiling bij veilinghuis Korst van der Hoeff. Niemand heeft geboden. Op het eerste gezicht is het lelijk. Het springt eruit. Nee, het is gewoon opdringerig. Rare afmetingen (136 cm hoog en 80 cm breed), lompe kleuren en woeste verfstreken. En een sigaret!
Zou het een portret zijn? Ik denk van wel. Ik lees dat van Mourik ook portretten heeft gemaakt, dus dat kan kloppen. Normaal interesseren portretten me niet. Mooi of lelijk, wat moet ik met een plaatje van iemand die ik niet ken? Het is een tijdsbeeld, zegt Willeke en dat is het. Ik schat jaren vijftig of hooguit begin zestig. Van Mourik is in 1971 overleden, dus later kan niet. En jaren veertig of eerder lijkt me gezien de kleding ook niet waarschijnlijk.
Zwarte tas onder de arm, geen tasje voor de mode of de boodschappen. Ze kijkt ongeduldig, heeft geen zin in poseren. Opschieten schildertje! Dat is het: ze gaat dingen doen. Daarom is dit portret geen gewoon vrouwenportret. Het gezicht zal vast wel lijken, maar van Mourik laat vooral eigenwijsheid en strijdlust in rood en groen zien. Haar strijdlust steekt af tegen de grijze stad op de achtergrond. Die grijze wereld gaat geen schijn van kans maken tegen haar.